Het normale leven en een super fijn weekend!

Hallo Mensen,

Mijn eerste blog sinds het normale leven weer in is gegaan, na de geweldige reis van Tiemen en mij. Vorige week dinsdag was het best wel even lastig om weer echt aan de bak te gaan op stage. Ineens weer vroeg opstaan, echt aan het werk, de hele dag Afrikaans aanhoren en Engels/Afrikaans praten, Tiemen die er niet meer was, de vakantie die echt voorbij was. Daar moest ik wel even aan wennen.
Aan de andere kant was het ook weer heerlijk ‘normaal’ om samen met Hanneke in Worcester in ons huisje te zitten en ’s ochtends om zes uur de wekker te horen om naar stage te gaan. Ik was dan gelukkig ook wel redelijk snel weer gewend.

Vorige week hebben we op stage vooral gewerkt aan het leren kennen van de jongeren. We hebben bij hun lessen gezeten, mee gedaan met volleybal en met voetbal heb ik naast het veld gestaan en wat gepraat met wat jongeren. Op deze manier hebben we ze redelijk snel leren kennen en het lijkt weer een hele leuke groep te zijn. Er is echter wel één jongen die voor wat problemen zorgt. Het schijnt dat hij vooral de eerste dagen alleen maar heeft gehuild. Hij deed dit echter niet teruggetrokken, maar heel hard waar iedereen hem zag. Hij lag letterlijk in de weg te huilen. Erg triest eigenlijk, maar ze konden echt niks met hem beginnen, want hij reageerde op niks wat je deed of zei. Inmiddels was hij wel iets beter te pas, maar hij ligt in de lessen vooral met zijn hoofd op zijn armen en er valt geen contact met hem te maken.
Vrijdag leek hij echter ineens best wel open te bloeien. ’s Middags gaven Hanneke en ik weer onze eerste les. Dit ging over het geven van complimenten. Hij zat het grootste deel van de les al rechtop, al zei hij verder niks. Bij het complimentenspel heeft hij toch echt een kaartje met een compliment aan iemand anders gegeven. Voelt toch wel alsof we iets hebben bereikt met hem. Ook bij de volleybal deed hij enthousiast mee, erg leuk om te zien! Hopelijk gaat dit alleen maar beter!

Zaterdag hebben we optimaal genoten van het feit dat ons weekend was begonnen, we hebben uitgeslapen. Echt heerlijk na een vakantie, die je toch wel moe maakt, en vervolgens meteen weer een week stage. We hebben ’s ochtends ook lekker niks gedaan. ’s Middags zijn Hanneke en ik naar de Mountain Mill geweest, het winkelcentrum van Worcester. Hier hebben we heerlijk even gewinkeld en een kop koffie met een gigantisch stuk taart gehad. (Het overige stuk taart ging in een ‘doggy bag’ mee naar huis) We hebben ook allerlei kleren staan passen in een winkel. Allerlei gekke jurkjes hebben we uit de rekken gehaald en we hadden de grootste lol. We vergaten echter ook een beetje de tijd. Dus om kwart over vijf waren we nog de enige klanten in een winkel die om vijf uur moest sluiten. Niemand had ons iets gezegd….oepsie, haha. We reden nu wel naar huis met een super mooie zonsondergang!

’s Avonds besloten we spontaan om nog naar de bioscoop te gaan. Gewapend met een ‘large’ bak popcorn hebben we een heerlijke meiden-film gekeken, in een ‘westerse’ bioscoop. Echt genieten! We zaten aan het eind van de film wel te wachten tot het licht weer aan ging, maar de zaal was al leeg en het licht was nog niet aan. Het blijkt dus dat hier het licht pas aan gaat als de hele aftiteling is afgelopen. Ja, dat wisten we natuurlijk niet.

Zondag ochtend zijn we naar de kerk gegaan van Emma, de schoonmaakster van ons huis. We werden al enorm hartelijk ontvangen door een zwaaiende Emma. Vervolgens werden we aan iedereen voorgesteld als haar ‘dogters van die gasthuis’, waarop we van iedereen een knuffel kregen. Helemaal op zijn Afrikaans. De dienst was zachtjes uitgedrukt, erg bijzonder. De liedjes waren met veel herhaling en een soort van geroep tussen de nummers door. De helft van de mensen in de kerk hebben ook de halve dienst staan huilen. Ze hebben hier zeker passie voor God, dat is aan alles te merken. Ook hebben we op één nummer heerlijk staan dansen midden in de kerk. Hanneke werd door Emma de groep in getrokken, waarop ik door Hanneke mee werd getrokken. We gingen in een soort rondje al huppelend achter elkaar aan, echt geniaal! Hier heb ik super erg van genoten!
De preek van de dienst was vooral erg bijzonder. De dominee (de broer van Emma) heeft letterlijk de hele preek bij elkaar geschreeuwd. Ondertussen speelde de muziek ook nog door dus hij werd enorm opgezweept. Op een gegeven moment was het echt niet meer prettig en ik was dan ook blij dat de preek voorbij was. Na de preek is er nog uitgebreid voor Hanneke en mij en onze families gebeden. Wel bijzonder om mee te maken, maar ook een beetje ongemakkelijk.
Toen de dienst was afgelopen kregen we nogmaals van iedereen een knuffel en werden we bedankt dat we er waren. Ja, we vielen toch wel op als enige blanken in die kerk. Of we nog een volgende keer zouden komen. Nou, dat betwijfel ik, maar een gave, bijzondere ervaring was het wel.

De rest van de zondag hebben we rustig aan gedaan. We hebben onze ‘doggy bag’ met taart van de zaterdag opgegeten, lekker in de zon gelegen en geskyped met thuis.
Nu zijn we al weer twee dagen aan het werk geweest op stage. De komende weken stage zullen ook veel bestaan uit het werken aan school opdrachten want dat moet nu toch ook echt gebeuren.
Nog maar 3,5 week stage en nog maar 4 weken en dan ben ik al weer thuis. De tijd vliegt nu echt, dus ik ga nog eventjes enorm genieten! Al kijk ik er ook wel naar uit om straks weer naar huis te gaan!
Tot heel snel lieve mensen, jullie horen van mij!

Liefs, Lotte